Bazı durumlarda insan dayanamıyor. Tam da o durumlardan birini yaşadım.
Fotoğrafa iyi bakın. 20 yaşında bir üniversite öğrencisi Ömer. 7 yaşından bu yana çalışıyor. Kazandığı parayla en büyük hayali, öğretmenlik peşinden koşturuyor. Muğla Üniversitesi Çağdaş Türk Edebiyatı Bölümü’nü kazanıyor. Ama çalışması lazım Ömer'in, boş duramaz, öyle bir şansı yok çünkü.
İstanbul'a geliyor, gündeliği 30 liradan inşaatlarda çalışıyor, okuyabilmesi için. İnşaatta yatıp kalkıyor. 4. kata çıkıyor sabah 6'da, kalıp tahtalarını sökmek için.
Sonra... Sonra dengesini yitirip, 15 metreden betona çakılıyor.
Dedim ya bazı durumlara insan dayanamıyor, haykırmak, bağırmak, isyan etmek istiyorsun ama olmuyor.
13 Eylül sabahı çok mutlu uyanacak Türkiye. Referandum olacak, evet ya da hayır diyeceğiz ya. Ya çok demokratikleşecekmişiz ya da 12 Eylül'ün mirasını koruyacakmışız. Öyle diyorlar bize, biz de tartışıyoruz, "Evet demeliyiz", "Yok olmaz hayır demeliyiz" diye.
Evet ya da hayır hiç önemli değil. Kimsenin hayatında 13 Eylül sabahı bir şey değişmeyecek, çıkan sonuç ne olursa olsun.
Evine ekmek götüremediği için, işsizlik canına tak dediği için silahı kafasına dayayıp, boynuna ip dolayıp onlarca insan intihar ediyor. Üstelik bunu yapanlar genç insanlar. Hayatta umudu en çok yüreklerinde taşıyanlar yani.
Maaşı yetmediği için sözleşmeli Ahmet Fazlı Elçi hamallık yaparken ölüyorsa, Ömer Çetin öğretmen olabilmek için inşaatlarda amelelik yapıyorsa, konuşmamız gereken bambaşka şeyler var demektir.
Ama hepimiz kafamızı kuma gömüp, gerçekleri halının altına süpürüyoruz. Hissizleşiyoruz, tepkisizleşiyoruz ve en kötüsü insanlığımızdan sıyrılıp başka bir canlıya evriliyoruz.
Köpeğin önüne atılan kemik gibi bize verilenleri tartışıyoruz sadece. Ömer ve Ahmet Fazlı gibi can acıtıcı, yürek burkan insanlık hikâyelerini de okur okumaz unutuyoruz.
Haydi şimdi 12 Eylül'de sandığa gidin. İçimizden biri Ömer ya da Ahmet Fazlı gibi olmadığı sürece de unutalım bunların hepsini. Hatta okur-okumaz unutun.
Kayıtlar
12 eylül sabahı oy vermeyeceğim, zaten hayatımda hiç de oy vermedim. benimkisi boykot olmaktan da çıktı, seçimlere, referandumlara, oy verme işleminin kendisine karşı bir umursamazlık oldu artık. çünkü biliyorum ki, kim seçilirse seçilsin, hangi anayasa yürürlükte olursa olsun, sokaktaki insanın kaderinde değişen bir şey olmayacak.
YanıtlaSilumutsuzluk ya da siyasete ilgisizlik de değil ama benimkisi, belki daha çok "farkındalık" olarak adlandırılabilir. sıradan insanların hayatını ancak yine sıradan insanların gerçekten değiştirebileceğini bilmek. dolayısıyla "onların siyaseti"ne ilgisizlik, tüm ilgiyi "bizim siyasetimiz"e verebilmek için.
oy vermek, filler tepişip çimenler ezilirken, çimenlerin hangi filin kazanacağı üzerine bahis oynamasına benziyor.
(ben de bunları neden senin yazının altına yorum olarak atıyorsam kendim yazı yazmak yerine...)
türkiye'de psikolojik bir savaş var benim çıkardığım sonuç bu insanları savşla bölmediler dağıtamadılar açlıkla yoklukla sefalet ve güvensizlikle bölmeye çalışıyorlar ne yazıkkı
YanıtlaSilBu tür yazılarınla yürekleri öyle titretiyorsun ki sevgili Ozan. Kelimeler kifayetsiz kalıyor bu gibi durumlarda. Devlet bakanının biri onlar başbakanın tozu olamaz diye nutuklar atarken, burada ülkenin geleceğini ilgilendiren önemli ve tertemiz insanlar ölüp gidiyor. Bu ülkenin gerizekalı ve meymenetsiz politikacılarına ne deseniz boş. Topunun.....
YanıtlaSilAbi senin yazıların, postların yüzünden yaşadığım ülkeden nefret edecek hale geldim neredeyse. Bu kadar gözümüze gözümüze sokma bu sktiğimin ülkesinin sktiimin rezilliğini ..
YanıtlaSil